De eerste dag op het project.
Blijf op de hoogte en volg Kim
20 Januari 2014 | Ghana, Kumasi
Om 7.30 hadden we afgesproken en om de Afrikaanse traditie in ere te houden werd dat 8.00. Heel luxe werden we opgehaald in een auto met airconditining en werden we naar het project gebracht. Eenmaal op het project mochten we meteen een vergadering bijwonen en werden we nogmaals hartelijk welkom geheten. Onze allereerste opdracht was om met Ibrahim de straat op te gaan en kinderen aan te spreken over het feit dat ze naar het project konden komen en dat er meer toekomst voor ze is dan de straat.
Ibrahim vertelde wat de leefomstandigheden waren en dat was toch wel redelijk schokkend. Heel veel van deze kinderen komen vanuit het zuiden of het noorden om hier geld te verdienen. Ze gaan soms 1 keer in het halfjaar terug om hun ouders te zien, maar voor de rest verblijven ze in de stad. De kinderen proberen hun geld te verdienen met spullen vervoeren op hun hoofd. Ze sliepen in kleine kioskjes met z’n tienen of meer met heel veel muskieten om hun heen. Dus een grote kans op ziek worden. En het is daar gewoon normaal als meisje om verkracht te worden. Wat een ongelofelijk absurd idee. En wat ongelofelijk weinig respect. Echt om ziek van te worden.
Aangezien Ibrahim de taal sprak van de kinderen en wij helaas niet deed hij het woord. Maar juist doordat we er bij stonden kreeg hij wel veel aandacht. Veel kinderen wilden onze huid voelen en onze haren. Tot er op een gegeven moment echt iets van 30 kinderen om ons heen stonden. Toen werd het allemaal een klein beetje zwart. Het volgende moment lag ik op de grond met allemaal bezorgde hoofden boven me en werd ik opgetild om terug naar het kantoor te gaan. Maar elke keer dat ik probeerde te lopen zakte ik opnieuw in mekaar en werd het weer zwart dus hebben uiteindelijk twee mannen me opgetild en naar een taxi gebracht die met veel geschreeuw naar het ziekenhuis scheurde. Dat deel heb ik alleen helaas van Puck moeten horen. Eenmaal bij het ziekenhuis was ik wel weer redelijk helder en iedereen was heel vriendelijk en werd er van alles voor me geregeld. Bloeddruk en pols waren allemaal redelijk goed en na een bloedonderzoek constateerden ze dat ik ook geen malaria of iets dergelijks had. En alles werd ontsmet en volgens mij kwam de naald ook uit een verpakking! Dus dat is ook een fijn idee. En na wat frisse lucht en eten en drinken kon ik weer zelf lopen. Dus met het idee dat we langs moesten komen als er iets fout ging en dat ik veel moest rusten en slapen, gingen we terug naar het kantoor. Daar nog even gewacht en met de kinderen gespeeld en vervolgens maar vroeg terug naar het trainingscentrum. En ‘s avonds nog op salamander en schorpioenen jacht!
Hopelijk krijgen we morgen dan echt een goede kennismaking met het project. En ga je vooral geen zorgen maken over mij, want in het geval het nog een keer fout gaat zijn er hier ongelofelijk lieve mensen om me heen. En ik vind gewoon dat het een eenmalig iets was. En ik moet ook gewoon nooit zeggen dat we waarschijnlijk de zwaarste momenten al hebben gehad, want het kan altijd zwaarder. Niet slim van mij! Dus meer eten, meer rusten en minder zon! Komt alles goed!
Dikke warme kus
Ibrahim vertelde wat de leefomstandigheden waren en dat was toch wel redelijk schokkend. Heel veel van deze kinderen komen vanuit het zuiden of het noorden om hier geld te verdienen. Ze gaan soms 1 keer in het halfjaar terug om hun ouders te zien, maar voor de rest verblijven ze in de stad. De kinderen proberen hun geld te verdienen met spullen vervoeren op hun hoofd. Ze sliepen in kleine kioskjes met z’n tienen of meer met heel veel muskieten om hun heen. Dus een grote kans op ziek worden. En het is daar gewoon normaal als meisje om verkracht te worden. Wat een ongelofelijk absurd idee. En wat ongelofelijk weinig respect. Echt om ziek van te worden.
Aangezien Ibrahim de taal sprak van de kinderen en wij helaas niet deed hij het woord. Maar juist doordat we er bij stonden kreeg hij wel veel aandacht. Veel kinderen wilden onze huid voelen en onze haren. Tot er op een gegeven moment echt iets van 30 kinderen om ons heen stonden. Toen werd het allemaal een klein beetje zwart. Het volgende moment lag ik op de grond met allemaal bezorgde hoofden boven me en werd ik opgetild om terug naar het kantoor te gaan. Maar elke keer dat ik probeerde te lopen zakte ik opnieuw in mekaar en werd het weer zwart dus hebben uiteindelijk twee mannen me opgetild en naar een taxi gebracht die met veel geschreeuw naar het ziekenhuis scheurde. Dat deel heb ik alleen helaas van Puck moeten horen. Eenmaal bij het ziekenhuis was ik wel weer redelijk helder en iedereen was heel vriendelijk en werd er van alles voor me geregeld. Bloeddruk en pols waren allemaal redelijk goed en na een bloedonderzoek constateerden ze dat ik ook geen malaria of iets dergelijks had. En alles werd ontsmet en volgens mij kwam de naald ook uit een verpakking! Dus dat is ook een fijn idee. En na wat frisse lucht en eten en drinken kon ik weer zelf lopen. Dus met het idee dat we langs moesten komen als er iets fout ging en dat ik veel moest rusten en slapen, gingen we terug naar het kantoor. Daar nog even gewacht en met de kinderen gespeeld en vervolgens maar vroeg terug naar het trainingscentrum. En ‘s avonds nog op salamander en schorpioenen jacht!
Hopelijk krijgen we morgen dan echt een goede kennismaking met het project. En ga je vooral geen zorgen maken over mij, want in het geval het nog een keer fout gaat zijn er hier ongelofelijk lieve mensen om me heen. En ik vind gewoon dat het een eenmalig iets was. En ik moet ook gewoon nooit zeggen dat we waarschijnlijk de zwaarste momenten al hebben gehad, want het kan altijd zwaarder. Niet slim van mij! Dus meer eten, meer rusten en minder zon! Komt alles goed!
Dikke warme kus
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
