Bijna een maand in Ghana!

Het is gewoon al bijna een maand geleden dat ik in het vliegtuig stapte. Dit gigantisch grote meisje op zoek naar avontuur en misschien ook wel een beetje op zoek naar zichzelf. Eigenlijk geen benul hebbende wat me te wachten stond. Typisch iets voor mij. En ik probeer momenteel een woord te bedenken die de afgelopen tijd samenvat. Gewoon omdat het kan. Maar dat is geen makkelijke opgave. Ik denk dat dankbaarheid het beste past. En hoe vaker ik het schrijf, des te lelijker klinkt het. Maar ik kan echt niet op iets beters komen.

Dankbaar dat ik nu besef wat ik eigenlijk allemaal wel niet heb. Dankbaar dat ik deze kans heb. Dankbaar dat ik zo ongelofelijk veel lieve mensen al om me heen heb en nog kan ontmoeten. Dankbaar dat ik hier zo veel kan leren. Dankbaar dat ik uberhaupt dit stuk kan schrijven, want er zijn hier meiden van 26 die niet eens hun eigen naam kunnen schrijven. Dus al helemaal dankbaar en een hoop motivatie om volgend jaar te gaan studeren. (weet alleen nog steeds niet zeker wat, klein probleempje maar! Is hopelijk voordat ik terug kom opgelost…) Maar ook dankbaar dat ik hier over veel dingen kan nadenken en hopelijk ook wat dingen kan achterlaten in Ghana en met zoveel meer mag terugkomen.

En ik ben er nog lang niet! Nog 2,5 maand te gaan. Waar ik ontzettend naar uitkijk en waarbij ik op sommige momenten zelfs bang ben dat ik te weinig tijd heb. Maar waar er ook nog steeds momenten gaan komen dat ik het moeilijk ga hebben. En ook al begin ik me hier steeds meer thuis te voelen en kan ik echt van zoveel dingen en momenten genieten. Ik kan ook nog steeds niet wachten om iedereen in Nederland weer persoonlijk uit te kunnen horen en plat te kunnen knuffelen! En om een boterham met kaas te kunnen eten. (En ze zouden een ander woord moeten vinden voor dankbaar, want ik vind dat het echt niet tof klinkt. Iemand suggesties?)

Maar jullie moeten niet schrikken als ik als blonde afro terugkom in plaats van dat ik een afro kindje meeneem! Aangezien mijn haar toch wel een klein beetje moeite heeft met het klimaat hier. Maar het scheelt weer dat ik hier toch wel elke dag een nieuw huwelijksaanzoek krijg. Of gewoon random een briefje van een een random persoon met zijn telefoonnummer die bevriend met me wilt worden en met me wilt gaan lunchen. Kan gewoon! En dat terwijl ik er hier echt alles behalve charmant rondloop met mijn afro haar en kleding die lekker aan je lichaam blijft plakken door de hitte en een huid die in serieus gevecht is met het klimaat! Dus geloof me ik doe jullie een plezier door niet al te veel foto’s van mezelf te maken hier!

Al zou ik hier zo graag de fotocamera van mijn vader willen hebben. Beetje contrastrerend persoon ben ik... Maar om de blikken van sommige straatkinderen vast leggen. Dat zou ik echt wel heel tof vinden om te doen. De vrolijke, bange, boze, krachtige, wanhopige en hopende ogen die je aankijken. Maar sommige dingen kan ik ook gewoon niet vastleggen. Momenten die je gewoon mee moet maken en die hopelijk voor altijd op mijn netvlies gebrand zullen blijven. Hoe cliché het ook klinkt! En waarschijnlijk klinkt het volgende ook behoorlijk cliché, maarja die dingen bestaan niet voor niets!

Want ondanks alle dankbaarheid kan ik hier ook echt ongelofelijk gefrustreerd raken. Gefrustreerd dat hier heel veel kinderen niet de kansen krijgen die ze verdienen. Gefrustreerd dat heel veel kinderen niet de hulp krijgen die ze nodig hebben. Gefrustreerd dat er zo ongelofelijk veel dingen gewoon echt oneerlijk zijn. Het moment dat je op tv een opsporingsbericht ziet voor een jongen, van 18 terwijl je in een kamer zit met zo veel kinderen die totaal geen eigen identiteit meer hebben. Waarvan de ouders er misschien pas jaren later achter zouden kommen als hun kind overleden zou zijn. Kinderen die niet eens weten wat hun eigen leeftijd is. Dat moment is zo dubbel. Natuurlijk, ik vind het echt heel erg dat die jongen vermist is. Maar het is moeilijk om te zien dat niemand het zou merken als 1 van die kinderen in die kamer vermist zou zijn. En alleen omdat die jongen uit een famillie komt die geld heeft, wordt hij wel gezocht. Terwijl die andere kinderen keihard moeten werken om te overleven.

En natuurlijk wist ik dat als ik hier heen zou komen dat dit er zou zijn. Serieus Kim je gaat vrijwilligerswerk doen met straatkinderen. Wat verwacht je dan?! Maar blijkbaar zit er voor mij echt een immens groot verschil tussen iets weten en iets met mijn eigen ogen zien. En nu ik dit met eigen ogen zie, is het toch anders. En nee ik ga voortaan echt niet alle vrije tijd van mijn leven besteden aan het verbeteren van de wereld. Want ik houd toch echt iets te veel feesten, lunchen, shoppen, festivals en ga zo nog maar even door. Maar hopelijk kan ik er op mijn eigen manier wel iets aan doen.

En ook frustraties als ik hoor dat Sven Kramer de 5 kilometer heeft gewonnen en ik het gewoon niet kan zien. Aangezien Programma Gemist niet te streamen is in Ghana. En ik overal zie dat er zulke toffe concertkaartjes gekocht worden en ik daar dus niet 1 van ben. Maar ach daar kan ik even om treuren als ik op vrijdag bij het zwembad lig om bij te komen en bij te kleuren. Hoe is het weer daar eigenlijk? En al die prachtige gezichtjes en gekke gesprekken zullen er wel voor zorgen dat ik het hier ga overleven. Dus wordt maar bang, over 2,5 maand is het wel weer gedaan met jullie rust!

Een dag te vroeg, maar jullie krijgen de echte waarschijnlijk behoorlijk verlaat: onwijs dikke knuffel voor alle mensen die geen Valentijn hebben dit jaar! Als iemand trouwens nog toffe valentijns verhalen morgen gaat meemaken, ik wil ze weten!!

Kus