Kim en haar doldwaze avonturen. (Omdat het kan)

Pannenkoeken bakken, pannenkoeken bakken, pannenkoeken bakken! Puck en ik dachten dat dat wel leuk zou zijn om voor de meiden op het trainingscentrum te doen. Maar het uitvoeren was toch minder gemakkelijk dan gedacht aangezien we niet alle bakspullen hier hebben die we in Nederland zouden gebruiken. Maar in Afrika leer je om creatief met problemen om te gaan dus uiteindelijk hadden we de volgende famillie om ons idee mee uit te voeren:

- Meneer Koekenpan (Een immens grote soep pan die je eigenlijk alleen maar vindt in restaurants).
- Mevrouw Garde ( Een oude halve houten pollepel)
- Dochter Spatel ( Een grote opscheplepel )
- Zoon Opscheplepel ( Een beker, want anders kregen we niet genoeg beslag op tijd in de pan)
- Oma Beslagkom ( Wat zo waar ook echt een beslagkom was)
- Opa Maatbeker ( Een drinkbeker waar we in gemeten hadden wat 0,5 liter was)

Daar gaan we! We hadden in de supermarkt een pak pannenkoekenbeslag gevonden dus dat maakte het allemaal weer wat makkelijker. En in Afrika krijg je vaak ook nog wat extra insecten gratis erbij dus geen pannenkoeken voor vegetariers, want er zitten wat ingredienten bij die niet op de doos staan!

4 uur later hadden we dan pannenkoeken gebakken voor 20 mensen. De eerste pannenkoeken waren meer scrambled pannenkoeken aangezien ik nog even moest wennen aan mijn gebruiksvoorwerpen. Maar de laatste pannenkoeken waren zo waar rond, groot, heel en aan twee kanten bruin! Voor elke pannenkoek moest er alleen wel een hele eetlepel boter in de pan om te zorgen dat hij niet aanbakte, maar we worden hier toch raar aangekeken als we zeggen dat we niet dik willen worden! En na al dat gesnoep (een goede kok proeft toch altijd zijn eten?!) van alle krokante stukjes kunnen ze op dat gebied ons weer wat normaler vinden! En wat waren ze lekker! En gelukkig dachten de meiden daar ook zo over, dus dat was weer een geslaagd dagje.

En voor de mensen die mij trouwens vorige week donderdag misten: het was Independence Day. Want sinds 6 maart 1957 is Ghana een onafhankelijk land en dat vieren ze natuurlijk. Het zal je opvallen doordat veel dingen dicht zijn en je op sommige plekken mensen ziet marcheren en samen komen. We waren jammer genoeg te laat om de marcherende schoolkinderen en soldaten te zien, maar we hebben toch wel even het groepsgevoel van de Ghanezen gezien. En het celebrity gevoel meegemaakt. Natuurlijk krijgen we al meer aandacht, omdat we blank zijn. Maar dat mensen met ons op de foto willen was toch wel weer een primeur.

Daarna beide nog even een stuk stof gescoord waarvan we hopen dat de meiden op het trainingscentrum er mooie jurken voor ons mee kunnen maken. En eigenlijk wilden we nog even een keer ergens luxe lunchen ( lees: jolofrice met kip en sla, maar dan wel ergens waar ze bestek leveren en waar je aan een talel kan zitten. Ik kan echt niet wachten om in Nederland weer ergens te gaan lunchen of uit eten te gaan!) en onszelf dan een keer trakteren op Fanta Lemon, omdat we over de helft van ons Ghana avontuur waren. Maar in Afrika gaan nooit dingen zoals je ze plant, want het was dicht. En jammer genoeg het internetcafe dus ook. Maar wees niet bezorgt we hebben ons nu getrakteerd op een rijstje met kip en saus langs de weg! Waar we trouwens zo waar wel een lepel bij kregen en als toetje een soort van cake. Er zijn hier namelijk echt nog behoorlijk lekkere dingen die je langs de kant van de weg kan kopen! Dus we mogen echt niet klagen.

En ik weet nog wel dat ik jullie vertelde dat ik mijn hardloopschoenen hier niet ging gebruiken, maar dat moet ik toch nog even terug nemen. Aangezien ik dacht dat mijn lichaam het wel aankon en we stromend water hadden (want een uitgebreide douche daarna is wel een must), vond ik het tijd voor een rondje! Je wordt wel een beetje aangekeken alsof je een aap op zijn kop op een eenwieler bent, maar het is best gaaf! En als ik dit nog een paar keer kan doen is het ook zeker goed voor mijn conditie. Bergje op, bergje af, hard wegrennen voor rare mannen, proberen kinderen eruit te rennen en de warme zon zorgen ervoor dat het toch iets zwaarder is dan in Nederland. Maar het is wel een toffe uitdaging in een leuke omgeving. Probeer alleen niet te verdwalen, want dan duurt je rondje op eens een stukje langer.

En dan was het deze week ook nog eens tijd om ons visum te verlengen! Na onze ervaring in Nederland hadden we daar toch wat angsten voor, maar eigenlijk ging het nog best soepel. Dus we kunnen ons laatste deel van de reis gelukkig afmaken zonder uit het land geschopt te worden. Nouja we moeten maandag nog wel eerst ons paspoort terug krijgen.

Ik mis jullie wel lieve mensen en ook al gaat de tijd hier heel snel en heb ik het over het algemeen ook echt super naar mijn zin. Ik kan niet wachten om iedereen weer in Nederland te zien en een keer een bord met eten op te kunnen eten zonder na elke hap mijn mond te hoeven blussen. En eigenlijk ook nog zo veel andere dingen waar ik naar uit kijk. Terwijl ik dit schrijf zit een meisje in de kamer naast mij te bidden dat ze wil dat het licht weer werkt. En ook al zeg ik hier dat ik niet perse geloof in God als hij daar nu voor zou kunnen zorgen moet ik misschien ook maar beginnen met bidden.

Dikke Kus en Knuffel