Kleine jongensdroom

Tsja, het is wat met zo’n droom. Jaren geleden als student met maatje Paul aan het puzzelen geweest om met de motor door de Sahara te gaan. Dat bleek iets te kapitaal intensief voor ons en ging niet door. In Agadez eind jaren 80 getwijfeld of ik niet terug naar huis met een truck mee moest liften via Tamanrasset en verder door Algerije over de Hogar route na een bezoek van 3 maanden aan Karin die in Niger werkte. Nog steeds spijt van die beslissing dat ik dat uiteindelijk niet gedaan heb.

Jaren later diverse mensen uitgedaagd, maar niemand hapte. Ik ben geen "loner” dus helemaal alleen was geen optie. Vorig jaar de kinderen uitgedaagd, maar die dachten; net m’n rijbewijs en dan gaat die ouwe zeuren over m’n rijstijl….. Mooi niet.
In de loop van de afgelopen winter keerde het tij. Ze hadden de smaak van het rijden (en reizen) te pakken en wilden wel mee. Mathieu, met wie we veel samenwerken in West Afrika en met wie ik veel over de tocht had gehad, wilde wel een tweede auto en ik gaf aan dat ik er wel een zou regelen en naar Burkina zou rijden. Dat bleek de kapstok.
De auto was snel gekocht. Een Toyota Avensis was het verzoek van Mathieu; hij had er reeds een en die liep 60.000 kilometers per jaar in Benin, Burkina, Ivoorkust (en terug). Via collega Ewoud die goed thuis is in de auto wereld, hadden we er snel een te pakken: eerste eigenaar. 150.000 op de klokken en van 2000. Prima onderhouden! Hij is natuurlijk SUPER SAAI en speelt niet tot de verbeelding. Geen 4WD, hoog op de wielen, verstralers, etc. Maar ja, juist ook wel uitdaging als je met de „saaiste auto uit de buurt” naar Afrika kan reizen. Enige nadeel; hij blijkt lek! Na iedere regenbui staat de reserveband in het water… nu ja dat zal Mathieu in Burkina ‚roesten’. Hij mocht willen dat het er vaker regende.

Hoe verzeker je zo’n auto? De groene kaart gaat niet verder dan Marokko. Univé wist misschien een optie; een zeer behulpzame medewerkster kwam op een idee: er is een aparte verzekering voor ex delinquenten (!) die ook aparte gebieden zou verzekeren. Om een heel lang verhaal heel kort te maken; dat ging dus niet; bij ontvangst voor de offerte weken verder, bleek de dekking: de gebieden van de groene kaart! Een tweede optie werkte ook niet want dan moesten alle bestuurders boven de 21 zijn en dat duurt nog twee jaar. Nu goed; de beste optie is verzekering kopen aan de grens. Niet omdat hij iets dekt, maar dan kan de politie niet klagen dat je je niet verzekerd hebt.

Dat was niet de enige papier winkel: Kim schreef zich een ongeluk aan de inschrijfformulieren voor de visa; Mauretanie, Senegal, Mali en Burkina Faso keer 3 formulieren per persoon. Uitnodigingsbrieven, garantiebrieven, hotel reserveringen (om en visa te krijgen), etc. De visa zijn nu binnen, op Senegal na, want die schijn je aan de grens te kunnen krijgen, volgens de site van de Senegalese toeristenorganisatie.

Jordi wierp zich op de route en was daar dagen mee bezig; ik snapte er niets van; de Michelin kaart laat zeer weinig rode wegen zien op onze kaart 741 van Michelin die geheel Noord-West Afrika beslaat. Dus ik dacht aan een lijstje namen en de route. Maar Jordi had zich ten doel gesteld onze eigen Garmin te laden en dan niet met de Afrika kaarten van Garmin zelf (die zo’n 400 Euro zouden kosten), maar een free source. Ze staan er op, maar we kunnen ze pas testen in Afrika zelf. Ik ga er vanuit dat het lukt om de weg makkelijker te vinden in de steden. Daartussen zijn niet veel wegen en moet de 741 ons wel op weg houden.

Dan de auto. Een extra controle laat zien dat de auto in perfecte staat is. Wat verder mee te nemen? M’n oude rol gereedschap die me uit menig benarde situatie gehaald heeft. Een sleep kabel die 10 Ton kan hebben (vast zitten in het zand vraagt een andere trekkracht dan gesleept worden op de N302), zandscheppen, reparatie kit voor banden, lampen, zekeringen, bandenpomp, vaseline voor de lampen bij een zandstorm etc. Het ligt reeds achterin de auto.

Karin wierp zich op voor de verbanddoos samenstelling; dus dat zit wel goed. Kim en Jordi wierpen zich op megabytes muziek, want dat is belangrijk in deze reis samenstelling.

Nog drie dagen en een zeilwedstrijd te gaan en dan is het zover.

Langzaam wordt ik wat nerveus. Zeggen is een, doen is twee. Werkelijk geen idee hoe ver we gaan komen. 90% kans om het eind te halen, maar TIA is een gevleugelde uitspraak. TIAstaat voor This is Africa. En daar gaat alles anders dan bij ons in Europa. Het voordeel is dat het voor alle drie een continent is met reeds veel mooie en goede herinneringen, dus hopelijk is dat een voordeel.

De eerste etappe is zaterdag, richting Bordeaux. La France, here we come! Dan volgt Salamanca, Spanje, de overtocht naar de Maghreb, Marokko. Dan door naar Mauretanie, Senegal en bij Dakar naar het oosten naar Kayes, Bamako en en vandaar door naar Bobo en Ouaga, maar de laatste drie voelen reeds als thuiskomen.

Hebben we ons goed genoeg voorbereid? Hebben we het onderschat? Overschat? Geen idee. We gaan het gewoon doen en zien wel. Het is nu reeds een onvergetelijk avontuur om dit voor te bereiden, elkaars sterke kante te zoeken etc.