Medaase Kumasi!
Blijf op de hoogte en volg Kim
29 Maart 2014 | Ghana, Kumasi
Voor de niet Ghaneze mensen onder ons: dankjewel Kumasi! We zijn gewoon aan het einde gekomen van ons vrijwilligerswerk en wat ga ik iedereen en alles hier missen!
Er zijn genoeg momenten geweest dat ik het echt even niet meer zag zitten en dat ik mezelf echt afvroeg waarom ik hier naar toe was gekomen. Als ik weer eens op mijn bedje lag en de elektriciteit en het water niet met ons mee wilde werken, dus geen ventilator en ook geen water om mezelf af te kunnen koelen. Of de momenten dat ik in een snikhete trotro door een iets volomunieuzere vrouw van een bankje afgedrukt werd. (Monique en Lieke ik denk dat jullie wel trots kunnen zijn op mijn zitbeenknobbel trainingen!) Ook de momenten dat ik moest rennen voor een wc, omdat mijn lichaam het eten toch minder leuk vond heb ik minder tof ervaren. En al helemaal de momenten dat ik weer eens vastgepakt werd door een verkoper of een kindje die iets van me wilde.
Maar eigenlijk had ik al die momenten al niet willen missen dus laat staan de toffe dingen! De vriendelijkheid, vrolijkheid, gastvrijheid en openheid. De lieve en dankbare gezichtjes toen we twister met ze gingen spelen, springtouwen of bellen blazen. Ik ga al helemaal nooit vergeten hoe gelukkig en springend de meiden door het gebouw gingen toen we pannenkoeken voor ze hadden gebakt. Of alle lieve woorden die tegens ons gezegd werden tijdens onze laatste vergadering.
Ons vrouwtje waar we standaard onze bowlfruit kochten ga ik ook echt missen, wat waren die lekker. We zullen ook niet meer naar ons vertrouwde plekje gaan waar we onze fried rice of plantain met beans kochten. En we zullen ook niet meer super vriendelijk en vrolijk begroet worden door de meiden van het trainingscentrum met: ‘’Goedemorgen Lekkerding’’. Of eigenlijk ontzettend vriendelijk begroet worden door alle mensen die we hebben leren kennen hier.
De laatste keer een tas met kind door de deur van de crèche te zien verdwijnen. De laatste keer dat er haren uit mijn hoofd worden getrokken, omdat de straatkinderen het zo leuk vinden om er aan te zitten. De laatste keer met de meiden van het trainingscentrum dansen. De laatste keer stuntelen met vuur, omdat er geen gas is. De laatste keer mijn grote knuffelbeer zien aka valentijnsdate aka toekomstige man ga ik ook gewoon moeten meemaken! Spijtige dingen zijn dat.
Maar ik heb nog wel even in Ghana! Dus misschien ga ik het ook nog wel mee maken dat ik in een trotro spring om de regen te vermijden. Maar vervolgens toch zeik nat worden, omdat de trotro niet helemaal waterdicht is. Of dat ik toch nog met wat meer huwelijksaanzoeken naar huis ga dan dat ik al had. Misschien kom ik zelfs wel rollend uit het vliegtuig zetten door al het lekkere eten hier!
Dus nu bijna mijn rugzakje inpakken en op reis en we zullen het meemaken wat er gaat gebeuren!
Onwijs mega dikke knuffel
p.s. Ik mis Nederland en alle lieve mensen en al het lekkere eten ook! Echt waar! Maar dat hoef ik gelukkig nog maar 4 weekjes te missen!
Er zijn genoeg momenten geweest dat ik het echt even niet meer zag zitten en dat ik mezelf echt afvroeg waarom ik hier naar toe was gekomen. Als ik weer eens op mijn bedje lag en de elektriciteit en het water niet met ons mee wilde werken, dus geen ventilator en ook geen water om mezelf af te kunnen koelen. Of de momenten dat ik in een snikhete trotro door een iets volomunieuzere vrouw van een bankje afgedrukt werd. (Monique en Lieke ik denk dat jullie wel trots kunnen zijn op mijn zitbeenknobbel trainingen!) Ook de momenten dat ik moest rennen voor een wc, omdat mijn lichaam het eten toch minder leuk vond heb ik minder tof ervaren. En al helemaal de momenten dat ik weer eens vastgepakt werd door een verkoper of een kindje die iets van me wilde.
Maar eigenlijk had ik al die momenten al niet willen missen dus laat staan de toffe dingen! De vriendelijkheid, vrolijkheid, gastvrijheid en openheid. De lieve en dankbare gezichtjes toen we twister met ze gingen spelen, springtouwen of bellen blazen. Ik ga al helemaal nooit vergeten hoe gelukkig en springend de meiden door het gebouw gingen toen we pannenkoeken voor ze hadden gebakt. Of alle lieve woorden die tegens ons gezegd werden tijdens onze laatste vergadering.
Ons vrouwtje waar we standaard onze bowlfruit kochten ga ik ook echt missen, wat waren die lekker. We zullen ook niet meer naar ons vertrouwde plekje gaan waar we onze fried rice of plantain met beans kochten. En we zullen ook niet meer super vriendelijk en vrolijk begroet worden door de meiden van het trainingscentrum met: ‘’Goedemorgen Lekkerding’’. Of eigenlijk ontzettend vriendelijk begroet worden door alle mensen die we hebben leren kennen hier.
De laatste keer een tas met kind door de deur van de crèche te zien verdwijnen. De laatste keer dat er haren uit mijn hoofd worden getrokken, omdat de straatkinderen het zo leuk vinden om er aan te zitten. De laatste keer met de meiden van het trainingscentrum dansen. De laatste keer stuntelen met vuur, omdat er geen gas is. De laatste keer mijn grote knuffelbeer zien aka valentijnsdate aka toekomstige man ga ik ook gewoon moeten meemaken! Spijtige dingen zijn dat.
Maar ik heb nog wel even in Ghana! Dus misschien ga ik het ook nog wel mee maken dat ik in een trotro spring om de regen te vermijden. Maar vervolgens toch zeik nat worden, omdat de trotro niet helemaal waterdicht is. Of dat ik toch nog met wat meer huwelijksaanzoeken naar huis ga dan dat ik al had. Misschien kom ik zelfs wel rollend uit het vliegtuig zetten door al het lekkere eten hier!
Dus nu bijna mijn rugzakje inpakken en op reis en we zullen het meemaken wat er gaat gebeuren!
Onwijs mega dikke knuffel
p.s. Ik mis Nederland en alle lieve mensen en al het lekkere eten ook! Echt waar! Maar dat hoef ik gelukkig nog maar 4 weekjes te missen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
