Er zijn grenzen...

Na Jordi uitgezwaaid te hebben was het volgende dag tijd om de grens over te gaan naar Senegal. Kim manoeuvreerde uit het chaotische verkeer van Nouakchott. Een prestatie op zich, want Nouakchott staat wat mij betreft in de top 5 van chaotisch verkeer. Vervolgens kreeg ze een cursus ‚pothole' ontwijken op de slechtste weg tot nu toe. De wind en de temperatuur namen tussentijds toe naar zo’n 42 graden en continue stuifzand over de weg. Na 2-3 uur aangekomen bij de grens, nog onwetend dat het 5 uur zou duren voordat we daar doorheen waren. In de lonely planet staat Rosso reeds als een beruchte overgang bekend, en uit eigen ervaring kunnen we dat volledig bevestigen. Ik heb dit echt in decennia niet mee gemaakt.

Bij aankomst aan de Mauretaanse grens komt de bekende horde mensen op ons af die je wel door het proces wil leiden. Zoals gebruikelijk wijs ik die allemaal af totdat de douane aangeeft dat je verplicht gebruik moet maken van dit "ondersteunende team' en je er anders niet door komt. Dat is nieuw; geinstitutionaliseerde ondersteuning van een op zich toch vrij overzichtelijk proces dacht ik zo; douane, politie en dan door. Dus niet, je moet commissie betalen voor de commune, een ticket voor de boot, een fiche voor de boo,t, jezelf door de douane krijgen en uiteraard ook je auto uitklaren en uiteraard ook betalen voor het ‚oliemannetje dat je helpt'. M’n olie mannetje rekent eerst op z’n telefoon voor me uit wat het allemaal gaat kosten en komt op het bedrag van zo’n 100 Euro omgerekend. Ik had net m’n laatste lokale valuta in de tank gegooid, dus wat te doen? Geen probleem; hij schiet het allemaal wel voor. Na een paar keer met hem meegerekend te hebben, bleek hij wat te veel nullen te hebben gebruikt en kwam ie op een dikke 50 Euro uit. Die 50 Euro waren snel (terug) verdiend. Dit alles is snel opgeschreven, maar het betrof een hoop wachten bij 42 graden tijdens een soort van zandstorm. Het venijn zat hem met name in het uitklaren van de auto en dat ging bijzonder schimmig. M’n oliemannetje kwam op de proppen met naar zijn zeggen iemand die van de douane was maar in lokale kleding liep, toen ik achter hem aanliep bleek hij niet de sleutel te hebben van het kantoor, maar moest hij ook wachten op de werkelijk douane ambtenaar. Ik besloot deze schakel er maar uit te halen want hij voegde niets toe, behalve kosten. Bij betaling van de customs ging 4000 in een laadje en 10000 in het andere laadje. Ik kon absoluut niet ontcijferen wat er op de kwitantie stond. Eindelijk na 2,5 uur mochten we door de douane heen en de boot op. Mauretanie lag achter ons en de grens had ons al bij al 60 Euro lichter gemaakt.

M’n oliemannetje had z’n collega aan de andere kant reeds aangeprezen, maar ik gaf aan dat ik het zelf wel wilde doen. Ik was er wel ff klaar mee. Echter, naar bleek was de Senegalese grens pas echt een horde. Kim en ik waren snel door de douane. We hadden het visa reeds electronisch betaald en het ter plaatste uitprinten kostte ieder 10-15 minuten. Dat lag niet aan het apparaat maar aan het tempo van de douanier in kwestie die in een airco kantoor zat in een oase van rust vergeleken bij de hektic van de rest. De auto kon echter niet ingeklaard worden; hij was ouder dan 8 jaar en mocht Senegal niet in! Ik zou hem namelijk kunnen verkopen in Dakar en Senegal heeft een wet dat auto’s die ouder zijn dan 8 jaar niet mogen worden ingevoerd. Ik gaf aan dat ik hem absoluut niet wilde verkopen want ik ging door naar Mali en Burkina en liet onze visa zien. Dat deerde hen niets.ik kon hoog en laag springen; men was niet onder de indruk. Er zaten twee opties op volgens de heren: aan het eind van de stad een vrijbrief halen waarmee we in twee dagen rechtstreeks naar de Malinese grens zouden mogen rijden a raison van 350 Euro of ter plekke iets regelen voor een bedrag van 300 Euro. Het was nog steeds 42 graden en we waren reeds 4 uur bezig.
Wat te doen? Terug naar Mauretanie en dan de gevaarlijke weg bovenlangs naar Mali proberen? Maar dan moesten we nu eerst met de bus naar Dakar (350Km verderop) voor een nieuw visum van Mauretanie. De auto ter plekke verkopen? De visa ambtenaar wilde hem reeds hebben en 8 jaar oud was geen probleem want hij zat bij de politie en kon dat wel regelen…... We hadden 5 dagen in Senegal gepland; ik wilde Kim Dakar laten zien en reeds een hotel in Saint Louis geboekt. Direct naar Mali was ook niet handig; geen land om op dit moment vakantie te vieren en naast de werkgesprekken in Bamako hebben we er momenteel niet veel te zoeken. Oef. Uiteindelijk toch maar onderhandelen over de prijs. Ik kreeg het in diverse onderhandeling stappen tot 200. De man met wie ik onderhandelde ging naar de grote baas en die gaf aan dat het kon.
Ondertussen werd Kim zo'n 5 keer ten huwelijk gevraagd, maar die had daar na 3,5 maand Ghana goede ervaring dit professioneel af te handelen.
Na in totaal 5 uur kreeg ik het begeerde papiertje, dat we 5 dagen in het land mochten blijven met de auto en konden we door. Met zeer gemengde gevoelens. Senegal heeft een logische wetgeving om de invoer van oude auto’s tegen te gaan, maar dat hoeft toch niet te betekenen dat je niet door het land mag rijden als je auto ouder is dan 8 jaar? Het geld zat me niet dwars. Waarom 80 Euro aan de franse tolwegen betalen en geen cent aan Mauretanie, Senegal, Mali, terwijl het juist voor landen moeilijk is om hun wegen netwerk te onderhouden? Een vorm van wegenbelasting zou logisch zijn. Maar het spel dat ik nu meemaakte was niet fris.

De laatste 100 km naar Saint Louis leek de weg een biljartlaken; nieuw. Zonder problemen reden we naar Saint louis, napratend over deze bizarre dag. De temperatuur ging lekker omlaag nu we richting de zee kwamen en uiteindelijk kwamen we met 36 graden aan. Morgen een nieuw avontuur.