Leven in Ghana deel 2

Net zoals het feit dat we af en toe geen stromend water hebben, heeft de elektriciteit hier af en toe ook een paar problemen. Eigenlijk de afgelopen dagen heel vaak. En ik ben natuurlijk zo ongelofelijk geniaal geweest met de gedachte dat er wel een zaklamp op mijn telefoon zit. Aangezien mijn telefoon nog steeds niet op mirakuleuze manier is gaan leven, komt het er op neer dat ik mijn ogen maar moet trainen in het donker! Want ik kwam er achter dat je laptop als zaklamp gebruiken toch wel een beetje onhandig is. En ik geef jullie bij deze toestemming als jullie om dat beeld lachen, want het zag er echt heel debiel uit. Maar het gaat elke stroomstoring steeds weer met minder blauwe plekken en gevloek gepaard! Gelukkig word ik er steeds beter in.

Alleen voor de koekjes en crackers voorraad is een stroomstoring niet zo best. Want in het donker koken is niet echt een makkelijke opgave. Zelfs de noodles die we als noodoplossing hebben als we een dagje niet willen koken wordt een probleem, omdat de waterkoker toch echt op elektriciteit werkt. Maar het is wel altijd een goed excuus om vroeg te gaan slapen! Aangezien we daar soms toch echt wel behoefte aan hebben en we op dat moment toch niet een aflevering van een serie kunnen kijken of pogingen kunnen doen om te proberen om een leuk of interessant verslag te schrijven of een boek te kunnen lezen, is het zelfs goed voor ons op dat gebied!

Al hebben we het gisteravond dan toch geprobeerd om een hoogstaande cullinaire maaltijd te bereiden in het donker. En het lukte zo waar! Spaghetti met tomatenpuree, paprika en ui (een beetje ons vaste prutje). En als toetje een kopje thee. Wel wat stukjes van mijn vingers licht verbrand, maar dat het lukte was het meer dan waard! Dat is weer het voordeel van een gasfornuis wat op een gastank werkt en een reismaatje meenemen die wel aan een zaklamp denkt.

En zullen we dan maar zoals jullie mij kennen van de hak op de tak springen?! Want van elektriciteit gaan we over naar het afval! Nog een interessant fenomeen hier. Je vindt hier echt nergens een prulllenbak op straat. Dus de hele stad is vaak een prullenbak. Al hebben we wel een eigen prullenbak gekregen op het trainingscentrum gelukkig.

Maar dan komt het punt dat je vuilniszak vol is. Dan ga ik met mijn vuilniszak naar een van de meiden in het trainingscentrum met het idee dat het ergens in een grote container wordt gegooid en later opgehaald wordt. Bijna goed gedacht. Ik ga op safari! Ze neemt lucifers mee en ik mag met mijn vuilniszak achter haar aan lopen. Na een klein tochtje op mijn slippers waarbij ik probeer interesante insecten en kuilen op de grond te vermijden, takken uit mijn gezicht te weren en met het idee dat als ik weer terug ben op de kamer ik meteen weer mag gaan douchen, komen we aan op bestemming! Een groot gat in de grond waar allemaal half verbrand afval ligt. Dus op het moment dat ik mijn vuilniszak afgeef, doe ik meteen 4 stappen naar achter. Aangezien ik zo’n westers meisje ben die wanneer er in een vuurkorf al een klein beetje plastic wordt gegooid al wat verder weg ga staan. Laat staan een enorme plastic zak met allemaal afval! Dus na 5 minuten te wachten tot alles goed brandt, gaan we gewoon onze safari tocht terug maken. We vergeten geloof ik dat het de afgelopen dagen niet veel geregend heeft en dat het nog steeds brandt!

En qua beweging doe ik het echt nog behoorlijk goed hier. Jammer genoeg heb ik waarschijnlijk wel mijn sportschoenen voor niks mee genomen (al moet ik dat nog niet te vroeg zeggen). Maar ik heb afgelopen zaterdag toch een mega fitness work out gedaan met de meiden van het trainingscentrum; Twister!! Goed voor al je spieren, maar voornamelijk voor je buikspieren. Want stoppen met lachen was op sommige momenten echt onmogelijk. Uberhaupt is beweging echt geen probleem hier. Als ik terug ben heb ik me toch een paar mooie benen door al dat lopen. En mijn krachtarmpjes komen er ook echt nog wel! Daarnaast was de 11de de officiele opening van de crèche waar we vrijwilligerswerk doen. Heel veel gepraat en eigenlijk ook echt ongelofelijk saai. Maar aan het einde werd er vrolijke dans muziek op gezet en iedereen begon zijn geweldige dance skills te laten zien!! Ik heb een verwoede poging gedaan, maar ik ga het echt nooit winnen van de vrouwelijke Afrikanen. Maar proberen kan nooit kwaad! En ter verfrissing hiervan heb ik echt zo iets lekkers gedronken: Fanta Lemon. Ik ga serieus proberen om het naar Nederland te smokkelen. En plantain chips is ook echt verslavend lekker. Zo niet best dat ze zo ongelofelijk goedkoop zijn.

Ook nog iets ongelofelijk tofs hebben we de 18de gedaan. Op pad met de madame van het trainingscentrum om materiaal en voedsel te kopen voor de meiden die in het trainingscentrum verblijven. Dus na veel mooie stoffen bekeken te hebben en uiteindelijk een paar hele toffe gekocht te hebben, geschuild te hebben voor de regen ( langzaam breekt het regenseizoen hier aan en dat is duidelijk te merken..), papier voor de meiden (waarmee ze kunnen oefenen om jurken te maken) gekocht te hebben en ook nog rijst en olie weten te bemachtigen, was het heel vrolijk makend om al die gelukkige gezichtjes te zien. Ik heb op Facebook een foto geplaatst met alle meiden met hun eigen stukje stof en zal als ze klaar zijn met naaien zal ik er ook een after foto bij plaatsen!! En veel sterkte trouwens met het niet verliefd worden op al die schattige en ondeugende hoofdjes van de crèche!!

Dikke knuffel!!

p.s. Angelique, Jillian en Bart; nogmaals super bedankt nog voor al het Nederlandse eten!! Het is allemaal op, maar ik had het echt niet willen missen hier!