Senegal

Na de grensovergang hadden we ons een dag in Saint Louis beloofd. En mooi oud Frans koloniale stadje op een eiland dat ook veel trekken van de Caraïben heeft. 's Ochtends een wandeling door het dorp. Ernaast ligt nog een eiland en dat is eigenlijk veel levendiger want dat is een visserseiland. Op het strand waar de ‚piroques’, de lokale houten liggen, kwamen we met een visser in gesprek. Er waren 4680 boten op het eiland en het gehele eiland leeft van de vis. Volendam maar dan (gelukkig) zonder paling sound. Het strand was het terrein waar de netten geboet werden, de boten klaar gemaakt, het vis van boord werd gehaald, maar de jongeren ook voetballen of de lokale volkssport beoefenen: worstelen. De vissers vissen niet alleen in Senegal maar ook voor de kust van Mauretanie, Senegal, Guinee en verder. En dat alles in kleine open houten bootjes, onvoorstelbaar. Op de vraag of hij wel eens ongelukken mee gemaakt had op zee, werd hij stil; ja twee keer en de laatste keer was toen hij samen met een paar andere vissers 115 Afrikanen naar de Canarische eilanden had proberen te brengen.; Ze waren tot de Marokkaans/Mauretaanse grens gevaren, maar toen was feitelijk al het drinken en eten reeds op. Toen moesten ze nog de zee op, richting de Canarische eilanden. Uiteindelijk kwamen er slechts 33 levend aan. Geboeid zijn ze weer terug gebracht naar Senegal. We zijn er even stil van; het nieuws van de voorpagina in de krant krijgt een gezicht in de vorm van de visserman voor ons. We komen op onze reis wel meer jonge mensen tegen die graag willen werken, maar geen opties hebben in Afrika. De andere kant van het vluchtelingen verhaal; jonge mensen op zoek naar een toekomst, die ze zoeken met soms gevaar voor eigen leven.

De volgende dag naar op weg Dakar. Onderweg nog langs Karya, een belangrijke vissersplaats waarwe zelfs nog meer kleurrijke piqués op het stand zien liggen. Vis wordt vanhier uit zelfs naar Japan en andere verre oorden gevlogen. Na Karya naar Lac Rose, een meertje wat door z’n zoutsamenstelling soms rose kleurt. Ook de plek waar de feesten werden gehouden er afsluiting toen „le Dakar” nog werkelijk in Dakar eindigde. Wij zien geen roze, maar het is wel een mooie plek. Op dit traject van Saint Louis naar Dakar hebben we de Sahara duidelijk verlaten en komen in de Sahel; er is weer overal begroeiing en de dromedarissen zien we niet meer.
Dakar is mythische begrip door de Dakar rally, maar de etappe stelt niet veel voor; 300 km over goede weg met aan het eind een tolweg waarbij je in hartje Frankrijk waant qua structuur. Van de snelweg af ben je weer direct in Afrika waar we een paar rotondes links nemen omdat het rechts vol staat met vrachtwagens. Voor de duidelijkheid; we volgen gewoon de rest van het verkeer. De stad zelf is wel leuk; een stad die leeft en bruist en eigenlijk moet je hier het nachtleven in. Youssou Ndour is slechts een van de vele top muzikanten in dit land. Wij beperken ons tot een wandeling door het oude centrum om de sfeer en de dynamiek op te pakken en de volgende dag bezoeken we "Ile de Goree"; een oud slaveneiland. Ile de Goree, de naam komt van ons wonderschone Zeeuwse eiland, is een kleinere vorm van El Mina and Cape Coast in Ghana, maar naast de indrukwekkende geschiedenis (Onze Michiel Adriaansz de Ruyter had hier de Portugezen weggejaagd waarna de wij de slavenhandel over konden nemen; waar je maar trots op moet zijn… ) ook een mooi eiland om een dagje naar toe te gaan. De naam is een verbastering van Goeree Overflakkee.
Na Ile de Goree zijn we een klein stuk naar het zuiden gereden naar Jola, een klein stadje aan het eind van een geasfalteerde weg, 120 km onder Dakar. We komen bij een klein Hotel aan waar de eigenaar direct de prijs verlagd want… er is geen stromend water. Er is wel water uit de put. Geen probleem. Kim en ik wassen ons met een emmer water en dat gaat ook prima. Verfrist gaan we op zoek naar eten. De volgende dag bezichtigen het zuster dorp Fadount wat op een eiland ligt. Een prachtig rustig dorp waar van alles met schelpen gedaan wordt.

Langzaam begint het weer te kriebelen; we moeten oostwaarts! Na de Sahara en Dakar moeten we nog 2500 KM naar het Oosten, eerst naar Bamako en dan volgende week maandag in drie etappes naar Ouagadougou waar we woensdag avond de vlucht terug nemen. Die is onderweg geregeld. We zijn dan precies de donderdag op Jordi’s verjaardag weer thuis.

Na Jola-Fadount is het zover; op naar het oosten. Geplande stopplaats is Tampacounda, 200 km voor de grens. We dachten dat in een paar te doen, maar dat viel vies tegen; bij tijd en wijlen vragen we ons af waarom er asfalt tussen de gaten zit. 40-50 km slalommen voor gevorderden samen met grote opleggers die landinwaarts trekken. Dan weer 40km prima wegdek. Om 17 uur rijden we vermoeid, maar voldaan Tampacounda in waar we een prima hotel vinden. Morgen, op naar de grens met Mali en Zaterdag door naar Bamako. Ins’Allah, zoals ze hier in deze regio zeggen.