Bamako

Gisteren aangekomen in Bamako, de hoofdstad van Mali. Nog zo’n 1000 km te gaan naar Ouagadougou maar voor mij qua beleving is de cirkel hier reeds rond. Vanuit hier ken ik de wegen naar Agadez in de woestijn in Niger, de weg naar Accra die ik meerdere malen heb gemaakt, Cotonou etc. De kaart en de puzzel zijn gemaakt. Vanaf hier is het bekend.
Mali is werkelijk een prachtig land met een zeer rijke geschiedenis, maar door de huidige situatie geen toeristen land. De lonelyplanet besteed er in haar boek maar twee pagina’s aan terwijl het in betere tijden met Timboektoe, Djenné, Mopti, Segou, de Dogon vallei misschien wel de meeste attracties heeft van geheel West Africa. De situatie tekende ook de sfeer van de reis. In Tampacounda, Senegal maar even wat laatste gegevens opgevraagd over de veiligheidssituatie over de route die we rijden. Dat is vaak lastig. Overheden met hun openbare sites zijn vaak heel voorzichtig en geven momenteel aan dat niemand die iets te zoeken heeft in Mali er gewoon niet moet komen Ze hebben het land verdeeld in een oranje zone en een rode zone. De rode zone is momenteel het noordelijk deel van het land waar regelmatig gevochten wordt en ook "onze 400 mensen liggen in Gao, bij de Nigerijnse grens. Het zuidelijke deel waar wij ons bevinden is oranje en daar wordt gewoon gewerkt door allerlei organisaties. Nu is een klein deel van het zuidelijke deel, namelijk het grensgebied met Mauretanie ook rood omdat veel terroristen grensgebieden als deze gebruiken; men vecht en om uit te rusten gaat men even de grens over. Het gaat hier niet over een grens oversteek plaats zoals in Europa; bedenk de Sahara en dan kun je makkelijk ongestoord de grens over (hetgeen ons ook overkwam, zie verder). Bedenk je hierbij dat Mali 30 keer zo groot is als Nederland of 2,5 keer zo groot is als Frankrijk dan snap je dat hier over wat andere dimensies gaat. Vanaf de grens moeten we 700 Km rijden naar Bamako (allemaal in het zuiden) en dan nog 500km (in en naar het zuiden) naar de grens met Burkina Faso. De weg naar Bamako gaat voor een deel het rode gebied maar is ook de hoofdaanvoer weg voor het land op de lijn Dakar-Bamako.
Zoals gezegd zijn de officiële sites zeer behoudend; logisch ook want in dergelijke conflicten kan er van alles misgaan en zit een ambassade niet te wachten om allerlei naïeve toeristen te helpen die meer dan 7 sloten gevonden hebben, en let wel; de situatie is hier serieus en vraagt ook analyse wat wel en niet te doen. Ik zoek contact met Mathieu, onze man in Burkina en fransoos. De fransen hebben goede contactnetwerken in Afrika en weten vaak veel eerder dan de rest van het westen of en waar het hier broeit of niet en hebben hun eigen mensen vaak goed geïnformeerd. Daarnaast leg ik een lijntje uit bij ICCO, waar ik maandag een afspraak mee heb in Bamako. ICCO financiert voor ons een tweetal projecten in Sierra Leone en Burkina Faso en heb daarom een afspraak met hen. Zij hebben hun regionale kantoor voor West Afrika in Bamako en ik kom er 1-2 keer jaar. Ik hoop dat als we in Kayes, de eerste stad in Mali aankomen we wat meer info hebben.

De grensovergang. Na de laatste ervaringen merk ik dat ik er wat tegenop zie. Niet dat het niet zal lukken, maar heb geen zin in weer veel en urenlang gedoe in de hete zon etc.. Ik lees nog wat sites en die stellen me ook niet gerust. We vertrekken vroeg maar de weg is slecht en de 200 km naar de grens doen we 3.5 uur over. Veel gaten zijn 40 cm diep en een tweetal keren maken we ons zorgen over de auto. Die is echter beresterk. Ongelofelijk wat kunnen ze veel hebben. Bij de grens staan de honderden vrachtwagens 2 rijen dik te wachten. Sommige wassen hun wagens, anderen doen ter plekke een revisie van de motor, en sommigen zijn bezig met het papierwerk om er over te komen. Er is een smalle strook over voor personenauto’s. Ik rij de brug op en Kim vermoed reeds dat we al in Mali zijn. En ja hoor, daar is de grenspost van Mali! Maar eh, waar is de grenspost van Senegal dan? Oh, die is op een andere plek in het stadje. Dus we moeten de km tussen de vrachtwagens terug, in de hoop dat er tussentijds geen andere personen auto ons tegemoet komt. Na wat rond vragen kom ik een agent tegen. Die geeft aan dat we de auto wel vast uit kunnen klaren. Ik loop met hem mee en hij schrijft de auto bij in een groot boek. Dan door naar de personen douane. 5 straten verder is een klein bureau in een willekeurig gebouw in een willekeurige straat. Ja daar moeten we zijn. Of ik daar maar even wil wachten gebaart een norsige douane ambtenaar. Dat beloofd niet veel goeds. Er komt een bus aan met 50 passagiers die eerst geholpen wordt. Ik ga nog een keer naar hem toe en vraag hem waarom zij eerst geholpen worden. Hij geeft aan dat hij druk aan het werk is, maar neemt onze paspoorten toch aan. Terug in de schaduw want het is 36-37 graden. Na 10 minuten nog maar es vragen en met zichtbare tegenzin zet hij de begeerde stempels in het paspoort. We zijn er door! Nu nog even terug door het dorp, langs de vrachtwagens heen en dan de Malinese grens post. De eerste politie check is gauw gedaan. Dan bij de douane voor de auto; veel chaotiek, maar een douaneambtenaar komt op me af; we kletsen even, Holland is z’n favoriete team en hij zorgt dat we binnen 15 minuten het begeerde papiertje hebben om met de auto door Mali voor een periode van een maand voor het luttel bedrag van 5000 CFA (8 Euro) mét een bon. Zo kan het dus ook in Afrika. Na een korte stop bij de personen douane zijn we binnen het uur door beide posten. Een zucht van verlichting. De weg in Mali is super en een uur later rijden we Kayes in. De eerste en feitelijk enige stad voor Bamako wat 600 km verderop ligt. Kayes ligt aan de rivier de Senegal en heeft wel wat. Maar heet dat het is; 42 graden en na een tijdje rondgelopen te hebben op zoek naar een restaurant besluiten we maar in het hotel te gaan eten; saai, mar het is ff niet anders. Gelukkig is er nieuws vanuit ICCO en Mathieu dat de routes OK zijn en ook de politie brigades geven aan dat de weg OK is. Mensen in Kayes geven ook aan het het prima is. Een aantal maanden geleden had men angst voor de opkomst van de fundamentalisten, maar dat is nu weg.

De volgende dag naar Bamako. Een lange maar prima weg, met nagenoeg alleen maar veel vracht verkeer. Dat laatste geeft een triest gezicht. Slechts 10-20% van de retour vrachtwagens zijn vol; welk land kan zoveel invoeren terwijl er niets verkocht wordt? Het is ook het begin van het regenseizoen en we zien veel mensen ploegen, zaaien en het vee de buik weer vol eten na de droge tijd. Het land ziet er groen uit. Een hoopgevend gezicht maar feitelijk is dit vaak de honger periode voor de mensen; hoeveel van je graan gebruik je om te overleven tot de oogst en hoeveel zaai je voor het eten van het komende jaar?
We hebben een prima rit met slechts een controle post in het rode gebied waar men aangeeft dat alles rustig is en de weg goed. Na 8 uur rijden rijden de voorstad van Bamako in. Na 45 minuten zijn we bij het hotel. Er staan 8300 Km meer op de teller van de auto sinds Ermelo, geen druppel olie verbruikt, geen lekke banden. De Toyota is super saai, maar veel belangrijker; super betrouwbaar.
Het hotel is open maar redelijk verlaten; de ramadan is vrijdag begonnen wat een groot gebeuren is in een land dat voor 90% islamitisch is. Toch tracteer ik mezelf op een biertje die er goed in gaat.

Vandaag, zondag, vliegt Mathieu in en begint langzaam het werk weer; maandag gesprekken in Bamako, dan door naar Bobo met gesprekken met diverse spelers, door naar Ouaga en daar nog een laatste gesprek voor we woensdag avond het vliegtuig in stappen. Alle actoren zijn bekend; dit deel van Afrika voelt als zeer vertrouwd. Het is een prachtig continent.