Monkey Sanctuary

Slaapspullen ingepakt en klaar voor even wat anders! Op naar Boabeng/Fiema om aapjes te stalken en er misschien wel eentje mee te nemen voor je Jordi! Dus ‘s morgens vroeg in het busje naar Kejetia. Kejetia (het is gewoon een toffe naam) is een verzamelplek in Kumassi van 100 trotro’s die je allemaal ergens anders naar toe kunnen brengen. Natuurlijk is het dan heel logisch dat je meteen je busje kan vinden, aangezien er nergens duidelijk staat waar ze heen gaan. Maar na veel aardige Ghanese mensen de weg gevraagd te hebben, vinden we het busje naar Tetchiman. En ook nog eens eentje waar we niet opgepropt hoeven te zitten tussen allemaal mensen en spullen. Wat een enorme luxe!

Na een soepele overstap op een andere trotro in Tetchiman bereiken we Nkoranza. Maar dan zijn we er nog niet! We hebben twee keuze’s. We kunnen gaan lopen of we nemen een taxi. Vanwege het gebrek aan een toilet de afgelopen 5 uur en we totaal niet weten hoe we moeten lopen, beslissen we voor dat laatste te kiezen.

En dan komt de onderhandeling. De eerste taxi chauffeur wil ons wel voor 600 cedi brengen. Deel dit bedrag door 3,2 en je begrijpt wat voor een absurd bedrag dit is om te betalen voor een taxi. Dus een beetje twijfelend of we niet moeten gaan lopen, omdat we echt geen flauw idee hebben wat we hier voor zouden moeten betalen, dalen ze al naar 400 cedi en vervolgens naar 40. En nadat we hoorden dat het 16 kilometer was en ze uiteindelijk zakten tot 25 cedi voor ons beiden, gingen we akkoord. Wat uiteindelijk nog steeds veel te veel was, want we kwamen er later achter dat de locals 3,50 cedi betalen voor deze rit. Weer wat nieuws geleerd, volgende keer verder afdingen!

Na een ontzettend * kuch * comfortabele * kuch * taxi rit, zijn we er dan! We hadden onderweg in de trotro’s al veel mooie natuur gezien. Maar het is toch echt anders als je er zelf in staat. De eerste aapjes al meteen op de foto kunnen zetten. En er zijn ook nog eens blanke mensen!

Hannes uit Zweden en Patrick uit Oostenrijk zijn beide vrijwilligers die hier werken in de dorpjes. Dus na het uitwisselen van alle standaard saaie vragen die je hier snel stelt: ‘’ Waar kom je vandaan?’’, ‘’ Waarom heb je hier voor gekozen?”’ , “ Waarom naar Ghana?”, ‘’ Wat doe je in je thuisland?”, “ Hoe oud ben je?”, ‘’ Heb je al vaker gereisd?’’ en zo kan ik nog wel even doorgaan. ( Eigenlijk moet ik een paar interessante rare andere vragen verzinnen voor de volgende mensen die ik ontmoet..) Is het wachten geblazen op Kim die hiervoor heel leuk op mijn blog had gereageerd en waarmee we hadden afgesproken mekaar hier te ontmoeten. Ik was gewoon niet de laatste, kunnen jullie het geloven? Ik was zelfs gewoon een uur te vroeg. Het wachten werd wel makkelijker gemaakt door de uitleg van Patrick van een Ghanees spel wat we al heel graag wilden leren, omdat de straatkinderen het op het project altijd speelden en wij geen flauw benul hadden wat ze in hemelsnaam deden. Dus we konden nooit echt met ze mee spelen en vanwege de taalbarriere konden de kinderen het ons ook niet bepaald goed uitleggen. En daarnaast ook nog eens luisterend naar een oude Ghanese man die hele originele verhalen had, was het wachten alles behalve vervelend.

En toen kwam er opeens een Landrover met twee Spanjaarden, een Ghanees en twee Nederlanders; Kim had wat vrienden gemaakt in het Mole Park die ook hadden besloten mee te komen. Nu was het helemaal een blanke bende!

Pepe en Jaby/Javier zijn twee mannelijke stewards uit Spanje die voor 3 maanden in Ghana op de binnenlandse vluchten werken. En het is echt een komisch duo! Stel je voor Borat met zijn vriend die hem een beetje in toom houdt. Geniaal stel die kunnen kibbelen als een stelletje vrouwen. Maar ook echt een ontzettend interessante kijk op het leven hebben en veel dingen hebben meegemaakt. Al moet je sommige verhalen van Jaby/Borat misschien toch met een klein korreltje zout nemen.. En ze hadden voor deze vrije dagen een chauffeur ingehuurd: Robert de Ghanees.

Lauren en Kim waren de twee Nederlandse meiden. Kim was bijna klaar met haar 2 maanden vrijwilligerswerk in Swedru en kon ons samen met de anderen heel veel goede tips geven over de plekken waar we heen zouden kunnen voor onze reis. Daarnaast was het ook heel tof om haar verhalen over haar reis naar Dubai te horen en de verhalen over haar vriend die mee had gedaan aan de Olympische Spelen. Lauren deed momenteel een maand vrijwilligerswerk in Tamale en zou nog doorreizen naar Kaapstad om daar 2,5 week vakantie te vieren met haar vriend. 4 jaar geleden had ze al een jaar lang gereisd in Australie en meerdere Aziatische landen bezocht. Dus dat was nog een interessant persoon erbij, alsof de rest al niet tof genoeg waren!

Dus met Patrick en Hannes als begeleiders gingen we dan met z’n zevenen het bos in om de aapjes lastig te vallen. Na een korte uitleg over de twee soorten verschillende apen, mocht ik mijn kinderlijke ik weer los laten! (Misschien heb ik hem ook nooit echt opgesloten, maar dat zeggen we er niet bij.) Klimmen in een boom! Nouja een boom die door parasieten was overleden, maar waar van alles omheen was gaan groeien.

Vervolgens was het voedertijd! Voor de Homo Sapiens was het bowlfruit. (Dat zijn een soort olliebollen maar dan anders.) En voor de Mona aapjes bananen! Als je dan zo’n banaan aan ze geeft, gaan sommige echt heel voorzichtig de schil eraf halen en hapje voor hapje de banaan naar binnen werken, zo lief! Al heb je natuurlijk ook de minder lieve aapjes die de bananen gewoon uit je handen proberen te trekken. Het zijn net mensen die apen!

Daarna was het tijd voor de oudste boom van het bos en de begraafplaats voor de apen! Waar Robert vroeg: ‘’ Komen de apen hier ook heen om te huilen vanwege de overledenen?’’. En hij meende het ook nog serieus, zo ongelofijk schattig!

Na de tour was het tijd voor nog meer eten. Spaghetti met tomatenpuree uit blik, een echt culinair hoogstandje! En dit onder het romantische licht van een telefoon, omdat de lamp niet helemaal mee wilde werken. En aangezien het behoorlijk gezellig was met iedereen tijdens het eten en de ventilatoren en het licht het eigenlijk nergens deed, bleven we nog een hele tijd buiten praten tot heel veel mensen het toch koud kregen. Dus na een hele geslaagde dag en een laatste blik op een prachtige sterrenhemel gingen we voor het eerst een koude nacht te gemoet. Waarbij ik natuurlijk ‘s nachts in het donker het kampeer leven weer kon voelen aangezien ik natuurlijk naar de wc’s moest die een stukje verder op het veld stonden. En dat terwijl er allemaal dingen voorbij schieten waarvan je geen idee hebt of het apen zijn of wat anders. Relaxed tochtje was dat!

En toen was het ‘s morgens al weer tijd voor afscheid! Tijdens het eten van de super lekkere pannenkoeken werden de laatste verhalen uit gewisseld. En werd het tijd voor de terugreis. Gelukkig moesten Hannes en Kim ook naar of via Kumassi dus hebben we die twee nog een hele terugreis mee kunnen maken! Dit keer zat ik iets minder comfortabel tussen een vrouw met een klein kindje die af en toe een paar schoppen in mijn maag uitdeelde en een iets dikkere vrouw die heel vaak met haar kont ging verzitten. Welkom blauwe plekken! Maar dat mocht het leuke avontuur, gezellige gezelschap en de mooie natuur niet bederven! En na ook afscheid te nemen van Kim en Hannes konden we weer opweg naar het trainingscentrum. Ons Home Sweet Home voor 2,5 maand.

Dikke apenkus!