Ik leef nog!!

Voor de mensen die zich daar zorgen om maakte, het gaat goed! Hoe is het daar? Eindelijk een beetje rust? Gaan ze echt serieus het jaar dat ik niet in Nederland ben de Elfstedentocht rijden? Of is het nog steeds geen winter te noemen? Hier zal ik het al helemaal geen winter noemen. Scheelt ook weer dat ze dat seizoen hier niet hebben. Wat een warmte! Wist niet dat een mens zo gelukkig kan worden van water.

Maar laten we even bij het begin beginnen. Na het afscheid nemen van alle lieve mensen die ik om me heen heb. Want misschien vergat ik het af en toe even, maar wat een top mensen! Wat ben ik dankbaar dat ik zoveel toffe mensen ken. Werd het dan toch echt een keer de 15de en stond mijn vliegtuig bijna klaar om te boarden. Daar gingen we dan, Puck en ik naar Ghana. Na een tussentop op Lissabon waar we toch echt wat beter weer hadden verwacht dan al die regen waren we er dan echt bijna, Accra! Maar ja wat doen twee blonde meiden? Die vergeten dingen. Dus ook dat je nog van die leuke papiertjes in het vliegtuig moet invullen met gegevens voor de immigratie dienst. En ten eerste heb je natuurlijk werkelijk waar geen idee wanneer je wat moet aankruizen en hebben ze ook nog gegevens nodig zoals een adres die je natuurlijk niet opgeschreven hebt. Dus voor de douane nog even gesmst, gestrest, gebeld, gestrest en dingen opgeschreven waarvan je totaal geen idee hebt hoe je het zou moeten schrijven. En met een poging tot charmant overkomen is het ons dan toch gelukt!

Awkaabe Ubuni!!

Want ja als twee blanke meiden met blond haar val je toch wel een beetje op. Gelukkig werden we heel lief opgehaald door Rita en Osmann!! Na een stukje rijden in de auto in het donker zijn we toch snel ons bed ingedoken. En dan wordt het licht, en dan zie je pas echt goed waar je terecht bent gekomen. Wat een ongelofelijke mooie, heftige, frustrerende, vriendelijke, drukke, chaotische, contrasterende, vrolijke en verdrietig makende stad. En dat komt eigenlijk nog niet eens in de buurt van een omschrijving die recht doet aan deze stad. Van grote huizen en dure auto’s naar planken die getimmerd zijn zodat er iets onstaat wat niet eens de omschrijving van een huis mag hebben. En als dat nog niet erg genoeg is, is dat naast een rivier die wordt gebruikt als openbaar riool. Een ongelofelijk drukke markt, met heel veel mensen en een rustig plekje aan het strand. Zwaar gehandicapte mensen en kinderen die doelloos over straat zwerven of op hele jonge leeftijd al aan het werk zijn. Kinderen die waarschijnlijk weinig kansen gaan krijgen op het gebied van educatie of werk. Vrouwen die met zware manden in de brandende zon eten verkopen aan voorbijgaande autobestuurders.

Maar wat een kracht. En dan is het misschien wel zo dat ze niet beter weten. Al zou ik dat niet meer willen zeggen na al die grote huizen. En ja misschien zijn wij westerlingen wel te materialistisch. En misschien hebben wij het ook wel gewoon te goed op dat gebied. Maar zij zouden zo met ons kunnen ruilen, maar andersom zou ik echt niet durven zeggen dat ik het kan. Wat ik dan wel weet is dat ik hoop dat als ik terug kom een klein deel van hun kracht heb.

En dan nu op naar Kumassi!! Ik ben benieuwd wat ons te wachten staat!

Dikke kus voor alle mensen die ik toch wel een klein beetje mis!