Eerste weekend in Kumassi

Uiteindelijk een beetje de cultuur schok van gister overkomen. Een van de meiden heeft ons op zaterdag heel lief door de stad geleidt zodat we alles konden kopen wat we nodig hadden. Dat was wel echt heel fijn. Langzaam krijgen we ook de trotro’s een beetje door, dat scheelt wel echt een hoop, want dan hebben we zo ook meer vrijheid om te gaan doen wat we willen. Aangezien er nog best veel dingen op de planning staan zoals een zwembad vinden en de famillie van Osmann ontmoeten.

Zo erg dat iemand zo gelukkig kan worden van een internetcafe. Maar we hebben echt een fijne locatie gevonden waar we nu dus af en toe even op het internet kunnen met onze computers! Al is dat toch wel iets waar niet veel Afrikanen benul van hebben. WiFi, hoe spel je dat? Wat kan je ermee? Internetcafe’s waarbij het internet niet werkt. En nog wel wat andere tegenslagen, maar uiteindelijk is het ons dan toch gelukt!! Dus jullie hebben minder rust dan misschien verwacht….

Het is al verbazingwekkend hoe veel dingen ik thuis gewoon als normaal beschouwde nu opeens zo ga waarderen. Het feit dat mensen zo dicht in je omgeving zijn en dat je mensen elk moment van de dag kan lastig vallen. Een fijne douche, schone keuken, hygiene, precies weten hoe je het openbaar vervoer moet gebruiken, mensen verstaan ( ja een deel praat Engels, maar dat is ander engels dan je gewend bent en het andere deel spreekt tiee ofzo), een wasmachine en nog zo veel meer. Want zondag voor het eerst mijn was met de hand gewassen. Het moet nog van de waslijn afgehaald worden en ben momenteel heel hard aan het duimen dat het ook echt schoner is.

Maar het is ook zo mooi om nieuwe dingen te ontdekken, nieuwe mensen te ontmoeten, jezelf beter te leren kennen, dingen beter begrijpen, dingen meer te waarderen en ook hier nog zo veel meer.

En wij hebben het eigenlijk nog heel luxe. Want wij hebben een ruime twee persoonskamer met eigen douche en wc. En als jullie de foto’s zien zullen jullie misschien wel begrijpen waarom we in het begin een beetje geschokt waren. Maar er slapen 16 meiden in de kamer tegenover ons. 8 stapelbedden in een kamer gepropt. Totaal geen eigen ruimte. Een strak schema waar ze om 5.30 al moeten opstaan om te bidden en dan tot een uur of 3 bezig zijn. Allemaal meiden die van de straat komen. Allemaal een eigen verhaal. Het meisje dat vandaag met ons mee is geweest, heeft gewoon op 25 jarige leeftijd een kind van 9 die momenteel door een zuster verzorgd wordt. Ze wist niet eens meer hoe lang het geleden was dat ze haar kind had gezien doordat ze ziek was geweest tijdens de kerstvakantie en ze tussendoor niet snel toe stemming te krijgen om zo ver te reiezen. En haar moeder die amper geld heeft en aangezien alle persoonlijke spullen vanuit de famillie gesponserd moet worden die dus ook amper gekocht kunnen worden. En toch zo vrolijk en alles voor ons willen doen. En over een paar maanden heb ik alle luxe weer om me heen en alle mensen van wie ik houd, en zij niet. Dan bedenk ik me toch wel echt dat ik het heel goed heb.

En als ik er dan toch nog even doorheen zit dan moet ik naar een kerkdienst gaan. Wat een vriendelijke mensen en ongelofelijk veel vrolijk gezang. Krijg er langzaam ook wel een beetje vertrouwen in dat ik dit vol ga houden.

Heel veel liefs