Eerste autoritje in Afrika!

Eenmaal op de boot kunnen we echt niet meer terug. Langzaam varen we de haven uit en ik denk: deze is voor jou Opa! De grote boten en de gigantische hijskranen die daar aan de kant staan doen me afvragen of jij hier ook aan wal hebt gelegen. Gelukkig heeft mijn vader genoeg geleerd van jou toen het nog kon dus heb ik dan wel indirect nog steeds veel van je kunnen opsteken!

Eenmaal aangekomen aan de overkant komt het eerste gedoe al met de douane. Wij moesten een stempel hebben die we blijkbaar bij een politie agent op de boot hadden moeten halen. Blijkbaar was het in het Spaans omgeroepen.. Yo hablo no espanol?! En aangezien de enige Spaanse spreker in onze maffe gedeelte van de familie die op reis is op het dek aan het fotograferen was hebben we het blijkbaar gemist. Dus Herman rent terug de boot op waar natuurlijk een Afrikaanse 10 minuten een half uur wordt, maar dan heb je ook een stempel! Denkend dat we behoorlijk wat tijd verloren hebben hier, rijden we door naar de volgende douane.

Tijd verloren? Dacht het niet! De auto's die op dezelfde boot stonden, staan nog steeds in de rij om de auto's in te schrijven in Marokko. Na wat papierwerk en heen en weer geloop was het nog redelijk snel geregeld, maar wat een rotzakken zijn het daar.

Jij bent blank? Wij niet moeilijk doen over jou. Jij bent kleurtje? Wij jou hele auto laten leeghalen en laten wachten omdat het kan. Omdat het een mogelijkheid is. Is dat nog niet erg genoeg dan zetten we je aan de kant zodat je nog een tijdje mag wachten tot dat we later bij je komen. Als er iets is waar ik niet tegen kan is dat het wel. Niet tof. Echt niet gewoon. En dit is notabene hun eigen land! Ben je een uurtje rijden van huis, moet je nog ontzettend lang wachten tot je door de douane heen bent...

Mijn frustratie ging vervolgens over naar zenuwen. Dit is Afrika Kim en hier moet je een tijdje gaan rijden. En ik kan je zeggen dat de wegen (wij nemen natuurlijk niet de snelweg, maar binnendoor wegen wat het nog een stuk interessanter maakt), de autobestuurders en de omgeving toch wel een beetje anders is. De omgeving lijkt op sommige momenten nog behoorlijk op Spanje, maar daar heb ik nog nooit over dirt road stukken gereden of gaten in de weg moeten ontwijken.

Wat Ongelofelijk Gaaf is dit. Kim de racecoureur in spe. Ok dat is misschien wel iets te enthousiast, maar dankzij Herman die het eerst voor heeft gedaan en me er vervolgens door heen heeft gepraat kreeg ik er wel meer vertrouwen in dan eerst. Zwaar, vermoeiend en intensief, maar echt wauw wat een ervaring. Morgen nog maar even verder oefenen, maar eerst drink ik nog even wat Marokkaanse thee en ga ik heel hard mijn bed knuffelen!