First week

De eerste week zit er op. We zitten momenteel in Essouaira, net boven Agadir. De reis liep zeer voorspoedig. In Europa leek het feitelijk een stedentrip; na een tussenstop in midden Frankrijk, sliepen we in Salamanca en Sevilla. Het had wat weg van een mooie Spaanse stedentrip. De plaza van Salamanca en de kathedraal van Sevilla. Spanje op z’n mooist, zeker vanaf een terrasje aan het eind van de dag. Voor Kim en Jordi was het de eerste keer dat ze twee uur achter elkaar reden, maar dat ging prima, net als de heuvels en bergen in noord Spanje.

Dan de oversteek naar Afrika; altijd een apart gevoel als je een boot op rijdt. De overtocht is kort; hij duurt maar anderhalf uur, maar heeft toch iets magisch want je reist van Europa naar Afrika. En dat laatste weten we direct na aankomt. De douanier zet ons aan de kant zonder uit te leggen waarom. Het schip wordt verder gelost en daarna begint men reeds aan het laden voor de terugtocht naar Spanje. Halverwege het laden wordt duidelijk wat er mis ging; we waren vergeten een stempel te halen bij de politieagent die ergens op het schip zat. Terug het schip op terwijl Jordi en Kim met de auto op de kade blijven. De agent is er echter niet en de aangekondigde 10 minuten voor zijn terugkeer duren meer dan een half uur. Toch wel wat spannend als je schip zit dat zo weer terug gaat naar Spanje en de Jordi en Kim en de auto op de kade. Maar de bootsman verzekerd me dat hij niet gaat voordat ik een stempel heb en zo gebeurd; 15-20 voor vertrek heb ik de drie stempels en kunnen we verder.

Dat dachten we dan; na een paar bochten zien we veel bekende auto’s en gezichten; wachtend op de controle van de douane. Mooie moderne gebouwen maar de manier van werken doet me denken aan Sub Sahara Afrika, maar dan 5 tot 10 jaar geleden; onduidelijke procedures, die continu veranderen en door elkaar lopen, voorrang of juist wachten op huidskleur waarbij landgenoten van de douaniers er met een hoog opgestapelde auto’s er het slechts vanaf komen; alles moet uitgepakt worden. Maar ook de saamhorigheid van een ieder die hetzelfde lot moet ondergaan. Met een paar Senegalezen wordt na de gebruikelijk handshakes, wat info uitgewisseld; we kunnen wel met hen mee rijden; ze willen in drie dagen in Dakar staan. Op de vraag of de weg ok is, kijken ze wat schaapachtig; tuurlijk is die ok! Sommigen staan aan de kant, liggend in de schaduw van hun auto; waarschijnlijk is er iets mis met hun papieren; na 2-3 duizend km nog een paar uur van huis en wordt je bij de douane tegen gehouden. De Noord Afrikanen worden niet graag Afrikaan genoemd, maar voor mij zijn ze het wel; Marokko laat zien; we zijn op het prachtige continent en de regels zijn vanaf nu anders.

Dat geldt ook voor de weg als we na zo’n 2 uur door de douane gaan. Ik rij het eerste uur, maar daarna neemt Kim het stuur over. De eerste rit in Afrika, binnendoor, deels dirt road en tweebaans. Met wat coaching doet ze het prima. Ik realiseer me dat Nederlandse jongeren goed opgeleid worden qua rijbewijs, maar zaken als heuvels, bergen, dirt roads, en lange tweebaans wegen met wisselend snelheidsverkeer is wat nieuws. Maar de vuurproef is prima doorstaan en ook Jordi doet het prima en rijdt het tweede stuk naar Meknes, een van de 3 mooie konings steden van Marokko waar we in de medina slapen in een prachtige Riad. Je waant je in een sprookje van duizend een nacht. De volgende ochtend verkennen we de schitterende stad, bezoeken de oude madras, paleizen en moskeeën en gaan aan het eind van ochtend op weg naar Casablanca. Over de prachtige snelweg, alsof je in Europa zit. Casablanca is modern, met zeer hectisch verkeer. De avond struinen we door de stad, eet ergens en de volgende ochtend verlaten we de stad weer op weg naar het zeer toeristische Marrakech. Jordi rijd als een ervaren chauffeur Casablanca uit. Marrakech in was een mooie uitdaging. De geboekte riad zit midden inde oude medina en hoe kom je het dichts bij om zo min mogelijk te hoeven sjouwen? Zo’n Avensis blijkt door zeer nauwe straatjes te kunnen en uiteindelijk komen we naast de prefectuur uit in de medina. Daar wordt de auto voor 3 nachten geparkeerd. Marrakech is een prachtige stad en nadat we s’ avond Karin met de bus van het vliegveld hebben gehaald zitten we 's avonds te eten op het bekende Jamaa el Fna plein, en de volgende dagen bezoeken we de bekende mooie plekken van de stad. De voetbalwedstrijd NL-Spanje in de kroeg bekeken en NL staat weer op de kaart; de volgende dag worden we overal aangesproken als men weet dat we Nederlanders zijn. Onze Spaanse buren in de Riad, zijn minder spraakzaam.

Vanochtend Marrakech verlaten voor een laatste stop in Essouaria voor de tocht door de Sahara. De auto doet het super goed en toch begin ik weer een beetje nerveus te worden; net als voor de overtocht naar Marokko. Maar het is een gezonde spanning.

Onderweg lees ik de boeken van Joost Conijn (piloot van goed en kwaad) die buurman Henk nog even langs bracht om te lezen, net als het boek van collega Marnix; (Mijn Mercedes is niet te koop), beiden boeken van reizigers over hetzelfde stuk. Nu al veelzaken van herkenning. Ik ben benieuwd. Wij plannen NL-Australie aankomende woensdag avond in Dahkla, de laatste stad voordat we donderdag Mauretanie in rijden. Of dat allemaal haalbaar is? Volgens de Senegalezen wel. We zullen zien. Maar tot toe was het reeds onvergetelijk.